ΜΟΥΡΕΛΑΤΟΣ ΣΠΥΡΟΣ

Απορίες μετά το “διαζύγιο” ΝΔ - Σαμαρά

Ο πολιτικός συντάκτης του ΑΝΤ1, Σπύρος Μουρελάτος, γράφει για τον πολιτικό τζόγο, τις “γκρίζες ζώνες στην επόμενη ημέρα” και τα ακόμη “αχαρτογράφητα νερά” μετά την διαγραφή του πρώην Πρωθυπουργού από το κόμμα.

Μία από τις συνθήκες που απεχθάνεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ο τζόγος, αν και την περίοδο των Χριστουγέννων τείνει να έχει το χαρακτήρα εθιμικού δικαίου στη χώρα μας. Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν εννοώ ούτε τη ρουλέτα ούτε το black jack, αλλά το πολιτικό ρίσκο, που φροντίζει πάντα να περιορίζει δραστικά -όσο βεβαίως είναι αυτό εφικτό- στις πολιτικές του αποφάσεις/πρωτοβουλίες.

Η ανήσυχη εσωκομματικά περίοδος, που διάγει εσχάτως η Νέα Δημοκρατία, δεν αποτελεί εξαίρεση στον παραπάνω κανόνα. Η απόφαση για τη διαγραφή του πρώην πρωθυπουργού, Αντώνη Σαμαρά, προφανώς και δημιουργεί νέα πολιτικά δεδομένα στο χώρο της Νέας Δημοκρατίας και ενέχει σημαντικά πολιτικά ρίσκα για τον Πρωθυπουργό. Ωστόσο, δρομολογήθηκε ως κίνηση περίπου “μονόδρομος” και όχι ως επιπόλαιος και ως εκ τούτου “τζογαδόρικος” ελιγμός από το Μέγαρο Μαξίμου.

Όσοι δε σπεύδουν τούτη την ώρα είτε να καθησυχάσουν είτε να κινδυνολογήσουν, προσφέρουν -έστω και άθελα τους- κακές υπηρεσίες, καθώς οι επιπτώσεις ενός τέτοιου ρήγματος είναι προς το παρόν αδιόρατες στο γυμνό μάτι.

Περισσότερο σώφρον μοιάζει σε αυτή τη φάση να εκφράζεις απορίες, παρά να προσχωρείς σε βεβαιότητες.

Απορία πρώτη: Αυξάνει ο κίνδυνος μεγαλύτερης “αιμορραγίας” της Νέας Δημοκρατίας προς τα δεξιά της, μετά τον εξοστρακισμό από τις τάξεις της του γνησιότερου ίσως εκφραστή της υπερσυντηρητικής ατζέντας στη χώρα; Aντανακλαστικά η απάντηση πιθανώς να είναι “ναι”, γιατί και μόνον ο συμβολισμός της εκδίωξης Σαμαρά σε μία περίοδο που η δεξιά ατζέντα -και λόγω Τραμπ- δείχνει να γνωρίζει… σουξέ παγκοσμίως, εμφανίζει τη Νέα Δημοκρατία να κινείται αντίθετα στο trend. Όμως, αφήνοντας κατά μέρους το συμβολισμό, χάριν της εφαρμοζόμενης πολιτικής, υπάρχει αντίλογος: το γενναίο εξοπλιστικό πρόγραμμα των Ενόπλων Δυνάμεων, η αυστηρή -στα όρια του ενοχλητικού για ορισμένους Ευρωπαίους- μεταναστευτική πολιτική και οι αλλεπάλληλες αυστηροποιήσεις του Ποινικού Κώδικα αποτελούν πειστήρια ό,τι η κυβέρνηση ουδόλως έχει εγκαταλείψει τα προτάγματα μιας δεξιάς πολιτικής.

Απορία δεύτερη: Μπορεί να ομογενοποιηθεί ο χώρος στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας και ως εκ τούτου να αποτελέσει σημαντικό “παίκτη”, ου μην και με κυβερνητικές αξιώσεις σε δεύτερη φάση; Εκ πρώτης όψεως το εγχείρημα μοιάζει πολύ δύσκολο και λόγω των εσωτερικών αντιφάσεων ανάμεσα στα υφιστάμενα κόμματα και του σχηματισμούς και γιατί δεν διαφαίνεται μία χαρισματική προσωπικότητα, που θα μπορούσε να συνενώσει τα φέουδα της ελληνικής Δεξιάς. Μένει βεβαίως να αποσαφηνιστεί κατά πόσον μπορεί (και θέλει) να παίξει αυτό το ρόλο, έστω και ως πολιτικός καθοδηγητής, ο ίδιος ο Αντώνης Σαμαράς, καθώς είναι βέβαιο πως έχει δεχθεί τέτοιες εισηγήσεις τους τελευταίους μήνες.

Απορία τρίτη: Μετασχηματίζεται η Νέα Δημοκρατία σε ένα κατά βάση κεντρώο κόμμα, με την επίφαση απλώς μιας δεξιάς... πινελιάς και τι σημαίνει αυτό συνολικά για το εγχώριο πολιτικό σύστημα; Πολλά γαλάζια στελέχη αντιμετωπίζουν με προβληματισμό μία τέτοια πιθανότητα, καθώς είναι δύσκολο να σταθμίσει κάνεις -αυτήν την ώρα- πως θα επηρεαστεί η εκλογική επίδοση της ΝΔ στην επόμενη αναμέτρηση. Καίτοι κατά βάση φιλελεύθερος πολιτικός ο Κυριάκος Μητσοτάκης, δεν δίστασε να υιοθετήσει αμιγώς δεξιές επιλογές, όταν αυτό υπαγόρευε η συγκυρία, εμφανίζοντας υψηλού επιπέδου πολιτικά αντανακλαστικά.

Την ίδια ώρα, στη Νέα Δημοκρατία διατηρούν ηγετικό ρόλο στελέχη, όπως ο Μάκης Βορίδης και ο Άδωνις Γεωργιάδης, πολιτικά τέκνα του Αντώνη Σαμαρά, ενώ και τον δημοφιλέστατο Νίκο Δένδια δεν τον λες κεντρώο πολιτικό. Στον αντίποδα, η πρόσφατη εμπειρία δείχνει ότι όποιος κυριαρχήσει στο χώρο του Κέντρου πολλαπλασιάζει τις πιθανότητες του να κερδίσει το…ενοίκιο του νεοκλασικού της Ηρώδου Αττικού. Και μετά την αναβάπτιση του ΠΑΣΟΚ και την εξαέρωση του ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ δεν παίζει χωρίς αντίπαλο στη συγκεκριμένη μάχη.

Υπάρχουν βεβαίως και όσοι υποστηρίζουν πως οι ιδεολογικές αποχρώσεις έχουν ξεφτίσει σε τέτοιο βαθμό, που ο πραγματικός πήχης για μία κυβέρνηση είναι πλέον η αποτελεσματικότητα στην Οικονομία, την Υγεία και την Ασφάλεια και όχι ταυτοτικά θέματα. Η αλήθεια, ως συνήθως, είναι κάπου στη μέση, γι’ αυτό και το επόμενο χρονικό διάστημα αναμένεται ενδιαφέρον και καθόλου βαρετό...