O υπερπαίκτης Ρόδρι και η απρέπεια της Ρεάλ

Τα ποδοσφαιρικά βραβεία αποτελούν μία ευκαιρία επιβράβευσης των κόπων μίας ολόκληρης σεζόν για τους ποδοσφαιριστές και τους ανθρώπους που αγαπούν και δουλεύουν για το ποδόσφαιρο.

Μία στιγμή επιπλέον λάμψης σε μία εκδήλωση που θα έπρεπε να είναι γιορτή και να αγκαλιάζεται από όλες τις ομάδες και τους αθλητές, ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων.

Σίγουρα δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζονται ως στιγμή απόδοσης δικαιοσύνης ή σε καμία περίπτωση ως ένας επιπλέον λόγος ίντριγκας και τοξικότητας στο ποδόσφαιρο, καθώς από τη φύσης της δεν θα μπορούσε να είναι τέτοια ως το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας, επί της ουσίας της γνώμης των αθλητικών συντακτών.

Ο Ρόδρι, ο φετινός κάτοχος της Χρυσής Μπάλας, είναι σίγουρα ένας από τους κορυφαίους ποδοσφαιριστές τα τελευταία χρόνια.

Ένας από αυτούς που η αγωνιστική τους εξέλιξη και πρόοδος είναι αλματώδης, συμπαρασύροντας την ίδια του την ομάδα, αλλά και το ποδόσφαιρο.

Ξεφεύγοντας από το δίδυμο Μέσι-Ρονάλντο, το οποίο μονοπώλησε για αρκετά χρόνια τη «μάχη» της Χρυσής Μπάλας, δίνοντας ξεχωριστές αφορμές ανούσιας ίντριγκας, η ανάδειξη του Ισπανού ως κορυφαίου παίκτη στον κόσμο, είναι από μόνη της μίας πιο ρηξικέλευθη επιλογή.

Μία… out of the box choice που έτσι και αλλιώς την κάνει αντικείμενο σχολιασμού, πόσο μάλλον όταν ο αντίπαλος του, αυτός που ηττήθηκε σε αυτή τη «μάχη» γοήτρου είναι ποδοσφαιριστής της Ρεάλ Μαδρίτης.

Η αγωνιστική αξία του Βινίσιους είναι αδιαμφισβήτητη, τόσο που δεν είναι υπερβολή να πει κανείς πως στους πρώτους μήνες της παρουσίας του Εμπαπέ στη «βασίλισσα», ο Γάλλος βρίσκεται στη σκιά του Βραζιλιάνου με τα ποδοσφαιρικά… όργια που κάνει.

Η πρόσφατη αναμέτρηση με την Ντόρτμουντ είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα.

Αδιαμφισβήτητη, ωστόσο, για τον Βινίσιους είναι και η προκλητική συμπεριφορά του, τόσο με αντιπάλους εντός γηπέδου όσο και με τους οπαδούς άλλων ομάδων.

Η «ατυχία» του Βραζιλιάνου είναι πως ζούμε στην εποχή του… Big-brother, στην οποία όλα παρακολουθούνται, εντός και εκτός γηπέδου, από επαγγελματικές και ερασιτεχνικές κάμερες, οπότε όλες οι συμπεριφορές καταγράφονται.

Όταν κάποιος καλείται να αποφασίσει για τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή στο γήπεδο, συγκρίνει την απόδοσή του, τα γκολ του, τις ασίστ του, τη συνεισφορά του στην ομάδα και το πόσο επιδραστικός είναι σε αυτή και συνολικά στο ποδόσφαιρο, αλλά και τα τρόπαια που σήκωσε τη χρονιά που διεκδικεί το βραβείο του κορυφαίου.

Στο ζύγι, ωστόσο, μπαίνει και η συμπεριφορά του ποδοσφαιριστή που αποτελεί πρότυπο, καθώς όταν μιλάμε για μία μάχη Ρόδρι-Βινίσιους είναι βέβαιο ότι ο νικητής θα κριθεί στις λεπτομέρειες και δεν είναι καθόλου απίθανό το αποτέλεσμα να μην είναι και το πιο δίκαιο, κάτι που ενδεχομένως να αποδειχθεί τα επόμενα χρόνια.

Κατά τη δική μου άποψη, το «κομπιούτερ» της Μάντσεστερ Σίτι, που στα χέρια του Γκουαρδιόλα έχει εξελίξει ταχύρυθμα τη θέση του κεντρικού χαφ, δικαιότατα κατακτά τον τίτλο του κορυφαίου ποδοσφαιριστή από την ψηφοφορία των αθλητικών συντακτών.

Πέρα λοιπόν από την ίντριγκα που δημιουργεί από μόνη της μία ψηφοφορία για τον κορυφαίο της σεζόν, η στάση της Ρεάλ που υποτίμησε δια της απουσίας της και των εκπροσώπων της τα βραβεία, επειδή δεν κέρδισε ο Βινίσιους, είναι σίγουρα μία μεγάλη απρέπεια που δικαιώνει δυστυχώς τις αντιπάθειες της ισπανικής ομάδας στο ευρωπαϊκό και όχι μόνο ποδόσφαιρο.

Σε μία τελετή, στην οποία η Ρεάλ είχε την τιμητική της, κανείς από όσους τίμησαν με τα βραβεία που τους έδωσαν οι δημοσιογράφοι-εκλέκτορες δεν ήταν στην αίθουσα για να ευχαριστήσει με την παρουσία του όσους ξεχώρισαν τον ίδιο και την ομάδα του.

Είναι βέβαιο πως τα παιχνίδια, τα γκολ και οι συγκινήσεις που αυτά χαρίζουν, οι τρομερές πορείες και τα τρόπαια, είναι αυτά που κάνουν ξεχωριστό το ποδόσφαιρο και αλησμόνητες τις ποδοσφαιρικές σεζόν, ξεπερνώντας τα αποτελέσματα των πιο λαμπερών βραβείων.

Ωστόσο, η απρέπεια της Ρεάλ και η τόσο εγωκεντρική στάση της είναι κάτι που θα μνημονεύεται και αυτή η κηλίδα είναι η μεγαλύτερη τιμωρία για τη «βασίλισσα», είτε την ενδιαφέρει είτε όχι.