H απρέπεια και η μεγαλοπρέπεια

Στη ρουτίνα και στην τρεχάλα της καθημερινότητας αγνοούμε τα πιο σημαντικά. Κυρίως το πιο σημαντικό, την αξία της ζωής.

Του δώρου που μας προσφέρεται καθημερινά, για εμάς και για τους δικού μας ανθρώπους και δεν το εκτιμάμε, θεωρώντας το κακώς ως δεδομένο.

Δυστυχώς, αυτή η βαρυσήμαντη συνειδητοποίηση ανασύρεται από τη μνήμη μας μόνο όταν το κακό μας χτυπήσει την πόρτα, είτε την δική μας είτε του κοντινού μας περιβάλλοντος, των πολύ δικών μας ανθρώπων.

Σε αυτή την καθημερινότητα, η ευρωπαϊκή ομοσπονδία ποδοσφαίρου, κάτω από την ομπρέλα της οποίας πραγματοποιούνται οι διασυλλογικές, αλλά και οι διοργανώσεις των Εθνικών ομάδων, δεν αξιολόγησε ή πιο σωστά επέλεξε να μην αξιολογήσει ως πιο σημαντική την ξαφνική απώλεια ενός νέου ανθρώπου από την διεξαγωγή ενός ποδοσφαιρικού αγώνα.

Το ποδόσφαιρο, όπως και τα υπόλοιπα αθλήματα, όσο και αν τα λατρεύουμε, δεν παύει να αποτελεί το τρίτο-τέταρτο, ενδεχομένως και τέταρτο-πέμπτο, πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή μας.

Κανένα «πιεστικό καλεντάρι», καμία τεχνοκρατική προσέγγιση δεν μπορεί να εξηγήσει την απρέπεια να μην αναβληθεί το ποδοσφαιρικό παιχνίδι της Εθνικής μας ομάδας απέναντι σε αυτή της Αγγλία, λίγες ώρες μετά την ξαφνική και τόσο τραγική απώλεια της ζωής του ΤζΟρτζ Μπάλντοκ.

Πράγματα που θα έπρεπε να θεωρούνται δεδομένα, δεν είναι, στο πλαίσιο της βιομηχανοποίησης του αθλητισμού και συγκεκριμένα του ποδοσφαίρου.

Η απώλεια εσόδων, η αλλαγή στο πρόγραμμα, το… ξεβόλεμα όλων όσων είχαν προετοιμαστεί για τη διεξαγωγή του παιχνιδιού στο «Γουέμπλεϊ» το βράδυ της Πέμπτης, δεν έκανε δεκτό το αίτημα της ΕΠΟ να αναβληθεί το παιχνίδι γιατί πέθανε ένας ποδοσφαιριστής που θα μπορούσε κάλλιστα να έχει συμπεριληφθεί στα πλάνα του Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Απίστευτα πράγματα, θλιβερά.

Και στον βωμό της απόλυτης εμπορευματοποίησης του αθλητισμού, κρίθηκε προτιμότερο να μπουν στο γήπεδο, σε μία σύγχρονη για την ακρίβεια ρωμαϊκή αρένα, οι ποδοσφαιριστές τους οποίους κανείς δεν σεβάστηκε, κανείς δεν σκέφτηκε την τραγική ψυχοσύνθεση τους που κανείς δεν τους άφησε να συνειδητοποιήσουν ότι έχασαν τον φίλο, τον συμπαίκτη, τον κολλητό τους.

Κανείς δεν τους έδωσε το δικαίωμα να θρηνήσουν με τον τρόπο που ήθελαν, αναγκάζοντας τους να αγωνιστούν κάτω από άθλιες ψυχολογικές για αυτούς συνθήκες.

Στην απρέπεια της ΟΥΕΦΑ συμμετείχε και η αγγλική ομοσπονδία, η οποία αγνόησε την παράδοση και την ποδοσφαιρική κουλτούρα της χώρας της, κωφεύοντας συνειδητά στο αίτημα αναβολής της ελληνικής πλευράς.

Η ίδια που αν είχε συμβεί κάτι αντίστοιχο στη δική της πλευρά, θα είχε κινήσει γη και ουρανό για να μη διεξαχθεί ποτέ αυτό το παιχνίδι.

Όπως δεν θα έπρεπε ποτέ να ξεκινήσει, ανεξάρτητα αν η πραγματοποίησή του τελικά, έδωσε την ευκαιρία στους Έλληνες διεθνείς να σβήσουν την απρέπεια με την ψυχική και αγωνιστική τους μεγαλοπρέπεια.

Μου το είπε ο Μανώλης Σφακάκης στο σημερινό μας podcast στο “glory days” και δεν θα μπορούσε να με βρίσκει πιο σύμφωνο.

Με κάθε επιτυχία του ελληνικού αθλητισμού χαιρόμαστε γιατί πάντα στηρίζουμε με ανιδιοτελή αγάπη όποιον μας εκπροσωπεί φορώντας το εθνόσημο.

Ωστόσο, η κατάθεση ψυχής των Ελλήνων διεθνών στο «Γουέμπλεϊ», η οποία μάλιστα συνδύασε μία απίστευτη αγωνιστική εμφάνιση με ένα εξαιρετικό, με ένα ιστορικό αποτέλεσμα, είναι από τις στιγμές που νιώσαμε υπερήφανοι για αυτά τα παιδιά.

Για αυτούς τους… ήρωες, οι οποίοι στη σύγχυση των συναισθημάτων τους αποφάσισαν όχι μόνο να αγωνιστούν, αλλά να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους στη μνήμη του Τζωρτζ.

Αποφάσισαν να θρηνήσουν με τον δικό τους τρόπο την απώλεια του συμπαίκτη τους, τιμώντας με το πάθος τους στον δικό τους χώρο, στο γήπεδο, τη μνήμη του.

Επιλέγοντας να παίξουν για αυτόν, λες και ήταν μαζί τους, όπως έκανε μέχρι σήμερα και θα έκανε και εκείνος βάσει των συγκλονιστικών περιγραφών-αποκαλύψεων του Τάσου Μπακασέτα.

Αν σε κάτι δικαιώνεται η απρέπεια να πραγματοποιηθεί αυτό το παιχνίδι της Ελλάδας με την Αγγλία, αυτό είναι η ιστορικότητα που απέκτησε αυτή η αναμέτρηση στον χρόνο μετά την συγκλονιστική παρουσία των Ελλήνων διεθνών.

Η πρώτη μας νίκη στην ιστορία απέναντι στην Αγγλία, με ισοπεδωτική εμφάνιση και όχι με αγωνιστικό κλεφτοπόλεμο δεν έχει καμία απολύτως σημασία.

Το μόνο που την κάνει σημαντική και ανεξίτηλη, είναι η αφιέρωση στον Τζωρτζ, η αυταπάρνηση που έδειξε όλο το γκρουπ μέσα και έξω από το γήπεδο στη μνήμη του.

Για τον ίδιο, για τη σύζυγο και το παιδί του, για αυτούς που τον έχασαν ξαφνικά, όπως και όλοι εμείς.

Και την κάνει απίστευτα σημαντική γιατί μέσα από την ιστορικότητα της θα μείνει χαραγμένη για πάντα στη μνήμη μας, να μας θυμίζει αυτό που έχουμε χάσει στην καθημερινότητα μας.

Την αξία της ζωής, τον σεβασμό αυτής, αλλά και τον σεβασμό στους γύρω μας.

Υ.Γ. Tο μάθημα ζωής που μας παρέδωσαν οι παίκτης της Εθνικής μας ομάδας ποδοσφαίρου, το οποίο είναι το μόνο που μπορεί να συγκριθεί και να ξεπεράσει το αγωνιστικό θαύμα κατάκτησης του Euro 2004, είναι το παράδειγμα που θέλουμε να δείχνουμε στα παιδιά μας όταν (θα) τους εξηγούμε τις πραγματικές αξίες του αθλητισμού.

Τα δάκρυα του Μπακασέτα και του Χατζηγιοβάννη, ο… οδοστρωτήρας Πέλκας που αποφάσισε να τους βάλει στα δίχτυα στο 94’, ο Παυλίδης που τους έβαλε δις, αλλά τόσες και τόσες συγκλονιστικές εικόνες που μας χάρισαν απλόχερα αυτά τα παιδιά.

Μας κάνατε υπερήφανους, ευχαριστούμε μάγκες!