Προβλέπεται ξανά συναρπαστικό

Το βασικό στοιχείο που έλειπε χρόνια από το ελληνικό ποδόσφαιρο ήταν αυτό που χαρακτηρίζει το άθλημα, το κάνει πιο… άδικο από τα άλλα ομαδικά και συνάμα συναρπαστικό.

Ποιο ήταν αυτό; Πως κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το αποτέλεσμα ενός αγώνα, καθώς δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος, αλλά αρκετές φορές και ο πιο τυχερός ή ο πιο σωστά, αγωνιστικά και ψυχολογικά, προετοιμασμένος για μία αναμέτρηση.

Μετά από επτά στροφές στη φετινή σεζόν, αντιλαμβάνεται κανείς ότι κανείς από τους τέσσερις βασικούς διεκδικητές δεν «απαγορεύεται» να στραβοπατήσει.

Αν προσθέσει κανείς και την ευχάριστη έως τώρα έκπληξη της παρουσίας του αρκετά ανταγωνιστικού Άρη, θα αντιληφθεί ότι και η φετινή «μάχη» του τίτλου προβλέπεται συναρπαστική.

Το μεγάλο παιχνίδι της αγωνιστικής πραγματοποιήθηκε στο Μαρούσι, εκεί όπου Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός τα έκαναν όλα εκτός από το να σκοράρουν.

Οι «πράσινοι» κυριάρχησαν στο πρώτο ημίχρονο, εκμεταλλεύτηκαν την παρουσία του κόσμους τους, είχαν τις πιο κλασικές ευκαιρίες, αλλά δεν μάζεψαν την μπάλα από τα αντίπαλα δίχτυα.

Στο δεύτερο σαρανταπεντάλεπτο ήταν η σειρά του Ολυμπιακού να βγάλει αντίδραση, να σταθεί καλύτερα, να δημιουργήσει συνθήκες για γκολ, ίσως πιο επικίνδυνες από αυτές με τις οποίες απειλήθηκε, αλλά να μην μπορέσει να σκοράρει είτε λόγω έλλειψης καθαρού μυαλού στην τελική προσπάθεια, είτε λόγω καίριων παρεμβάσεων του αντιπάλου, «λέγε με Λοντίγκιν».

Για τον Παναθηναϊκό η ανταγωνιστική εικόνα, κυρίως του πρώτου ημιχρόνου, απέναντι στον βασικό και «αιώνιο» αντίπαλό του, μοιάζει με… καύσιμο στη μηχανή με οδηγό τον Αλόνσο και όχι κάποιον άλλο.

Στο must win παιχνίδι (και) εντυπώσεων, οι «πράσινοι» είχαν αρκετά καλή εικόνα, η οποία και σε επίπεδο κοινής γνώμης συγκαταλέγεται στις στιγμές προόδου, κάτι που τουλάχιστον προσωρινά απομάκρυνε το ζήτημα προπονητή που διακινείται εδώ και ημέρες.

Στον Ολυμπιακό, του δευτέρου ημιχρόνου, παρατηρεί κανείς αγωνιστική βελτίωση συγκριτικά με το νωθρό ξεκίνημα στη χρονιά και δεν μπορεί να μη σταθεί στη χρησιμοποίηση των πολύ ταλαντούχων Κωστούλα και Μουζακίτη.

Αμφότεροι πρωταγωνιστές σε ένα μεγάλο ντέρμπι, σε ακόμα μία απόδειξη ότι δεν τους δίνεται καμία ευκαιρία, όπως λανθασμένα συνηθίζουμε να λέμε για τα ταλέντα στην Ελλάδα, αλλά την έχουν ήδη κερδίσει και αντιμετωπίζονται ως ισάξιοι ποδοσφαιριστές στο ρόστερ από τον Μεντιλίμπαρ.

Το ισόπαλο ντέρμπι κατάφερε τελικά, μετά κόπων, να εκμεταλλευτεί ο πρωταθλητής Ελλάδας και πρωτοπόρος και μετά από 7 αγωνιστικές στη Stoiximan Super League, ΠΑΟΚ.

To μεγάλο ροτέισον του Λουτσέσκου ήταν αναμενόμενο στην προσπάθεια εξεύρεσης «φρεσκάδας», αποτελώντας παράλληλα και οδηγό για το πώς θα πορευτεί σε μία χρονιά με τρεις διοργανώσεις και πιθανότατα πάνω από 50 ματς.

Ο ΠΑΟΚ μπήκε αποφασισμένος να κερδίσει, αλλά η… φούρια του κράτησε για λίγο, εμφανίζοντας στη συνέχεια τις αδυναμίες μίας ομάδας που έχει εντάξει πολλούς νέους παίκτες στην ενδεκάδα της, με ό,τι συνεπάγεται αυτό για την αδυναμία της στην ομοιογένεια.

Κάποιοι παίκτες που αποκτήθηκαν το καλοκαίρι (αργότερα από όσο θα ήθελε ο Λουτσέσκου) έχουν ακόμα… βαριά πόδια ή δεν έχουν προλάβει να ενταχθούν στο σύνολο του απαιτητικού σε τακτικό επίπεδο Ρουμάνου.

Ήταν το αμπέλι στραβό το… έφαγε και ο γάιδαρος στο λάθος του άπειρου, Τζόναθαν Γκόμεζ, ο οποίος έδωσε δώρο ένα πέναλτι στον Λεβαδειακό.

Το δοκάρι «έσωσε» τον ΠΑΟΚ που έμεινε ζωντανός στο παιχνίδι.
Τον Βιεϊρίνια πολλοί τον θεωρούν τελειωμένο, ωστόσο ο ίδιος συνεχίζει να πιστεύει στον εαυτό του, αυτός ήταν ο λόγος που αποφάσισε να συνεχίσει να αγωνίζεται και το απέδειξε και στη Λιβαδειά, πραγματοποιώντας ηγετική εμφάνιση. Τόσο στα αμυντικά του καθήκοντα, όσο και στα επιθετικά, καθώς από τα πόδια του οποίου έφτασε συστημένη η σέντρα στο κεφάλι του Καμαρά.

Ο ΠΑΟΚ «έσπασε» το διάστημα επιθετικής δυστοκίας, άφησε πίσω του τις συνεχόμενες ήττες σε Ελλάδα και Ευρώπη και πήρε τρίποντο-χρυσάφι που τον καθιστά πρωτοπόρο, έχοντας πλέον χρόνο να δουλέψει στη διακοπή των Εθνικών ομάδων.

Στο Αγρίνιο, η ΑΕΚ «πλήρωσε» την έλλειψη αποτελεσματικότητας, η οποία απέναντι σε διαβασμένο και διψασμένο για διάκριση αντίπαλο, όπως ο Παναιτωλικός του Πετράκη, πάντα κοστίζει.
«Δεν το έβαλες όταν έπρεπε, θα κινδυνέψεις και στο τέλος θα το φας», λαϊκό, αλλά πέρα για πέρα αληθινό. Διαχρονικά στο ποδόσφαιρο.

Οι Αγρινιώτες μπήκαν σε ρόλο οδηγού με εντυπωσιακό τρόπο, με γκολ αποτέλεσμα της δουλειάς στην καθημερινότητα και ευτύχισαν να πάρουν μία μεγάλη νίκη.

Μεγάλη όχι μόνο για το τρίποντο στο σακούλι, αλλά για το φούσκωμα, την ψυχολογία απέναντι σε έναν διεκδικητή, όπως η ΑΕΚ. Η «Ένωση» επιβεβαιώνει, αυτή την αγωνιστική, τον τίτλο του κειμένου.

Τα στραβοπατήματα δεν «απαγορεύονται» για κανέναν, οπότε και το φετινό πρωτάθλημα αναμένεται συναρπαστικό.

Υ.Γ. Ευχάριστη έκπληξη στο ξεκίνημα της αγωνιστικής περιόδου η αποτελεσματικότητα του Άρη. Δεν πήρε μόνο το ντέρμπι της Τούμπας και ας ήταν χειρότερος του αντιπάλου και τυχερός, αλλά φροντίζει να μαζεύει τρίποντα, από αυτά που τα τελευταία χρόνια δεν είχε σίγουρα και πάθαινε ζημιές. Άλλη μία ενδιαφέρουσα αναμονή για τη συνέχεια…