Ευρώπη

Ρέντσι: Υπέφερα πακετάροντας τα πράγματά μου - Δεν είμαι ρομπότ

Το συγκινητικό αποχαιρετιστήριο μήνυμα του απερχόμενου πρωθυπουργού στο προφίλ του στο Facebook.

«Υπέφερα όταν έκλεισα τα κουτιά χθες τη νύχτα, δεν ντρέπομαι, διότι δεν είμαι ρομπότ», έγραψε ο Ιταλός απερχόμενος πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι στο προφίλ του στο Facebook.

«Επιστρέφω απλός πολίτης, δεν έχω αλεξίπτωτα, δεν διαθέτω έδρα στο κοινοβούλιο, δεν έχω μισθό και ούτε ασυλία», προσθέτει ο Ρέντσι.

«Η πολιτική δράση σημαίνει να υπηρετεί, κανείς, τη χώρα, όχι τα προσωπικά του συμφέροντα», σημειώνει, ενώ προσθέτει πως «μια μέρα θα είναι ξεκάθαρο πως η αναθεώρηση θα εξυπηρετούσε το συμφέρον της Ιταλίας, όχι της εκάστοτε κυβέρνησης. Θα φανεί πως δεν υπήρχε καμία διάθεση απολυταρχισμού, μα μονάχα μια ευκαιρία να γλιτώσουμε χρόνο και να καταστήσουμε σαφείς κάποιες θεσμικές συγκρούσεις».

Ο απερχόμενος πρωθυπουργός «σε όποιον τον διαδέχεται, εύχεται ειλικρινά καλή δουλειά και προσφέρει τη στήριξή του», από τη στιγμή που «όλοι στηρίζουμε την Ιταλία, δεν είμαστε εναντίον κάποιου άλλου».

«Είμαστε εκείνοι που καταβάλλουν σοβαρές προσπάθειες. Που όταν χάνουν δεν ρίχνουν το φταίξιμο στους άλλους. Που πιστεύουν ότι το να μισείς είναι λιγότερο χρήσιμο από το να οικοδομείς. Και που όταν, το βράδυ, σκεπάζουν με την κουβέρτα στα παιδιά τους, σκέφτονται ότι, ναι, άξιζε τον κόπο. Θα αξίζει και πάλι τον κόπο, μαζί. Θα τα πούμε γρήγορα, φίλοι μου», καταλήγει το μήνυμα του Ματέο Ρέντσι στο διαδίκτυο.

Ολόκληρο το μήνυμα του Ματέο Ρέντσι:

«Γυρνώ στο Ποντασιέβε, όπως κάθε τέλος εβδομάδας. Μπαίνω στο σπίτι, όλοι κοιμούνται. Ακολουθεί η αυτοματοποιημένη γλυκιά κίνηση του να σκεπάσω τα παιδιά με τις κουβέρτες τους, μια ματιά στα γράμματα που έχουν έρθει όλη την εβδομάδα, παρότι τώρα με το ίντερνετ είναι μόνο λογαριασμοί, η ησυχία της οικογένειας που κοιμάται.

Όπως πάντα, όλα είναι ίδια. Μόνο που αυτή τη φορά είναι διαφορετικά.

Μαζί μου έρχονται βιβλία, ρούχα, ραντεβού. Έχω κλείσει το γραφείο στον τρίτο όροφο του Παλάτσο Τσίγκι. Γυρνάω πραγματικά στο σπίτι.

Πέρασα 1.000 φανταστικές ημέρες διακυβέρνησης. Μερικοί σχολιαστές που εκμεταλλεύονται αυτές τις δύσκολες στιγμές παραπονιούνται πως δεν είδαν τις θεαματικές αλλαγές που πραγματοποιήσαμε. Από τα εργασιακά έως τα ανθρώπινα δικαιώματα, από τα κοινωνικά έως τους φόρους, από την πρωτοπορία έως τις υποδομές, από την κουλτούρα έως τη δικαιοσύνη.

Σίγουρα υπάρχει πίκρα για όσα δεν προφτάσαμε να υλοποιήσουμε. Κυρίως για την ψευδαίσθηση γύρω από την πρόταση της συνταγματικής αναθεώρησης. Μια μέρα θα είναι ξεκάθαρο πως η αναθεώρηση θα εξυπηρετούσε το συμφέρον της Ιταλίας, όχι της εκάστοτε κυβέρνησης. Θα φανεί πως δεν υπήρχε καμία διάθεση απολυταρχισμού, μα μονάχα μια ευκαιρία να γλιτώσουμε χρόνο και να καταστήσουμε σαφείς κάποιες θεσμικές συγκρούσεις.

Αλλά όταν μιλάει ο λαός, τελεία. Τον ακούμε και τον υπακούμε. Οι Ιταλοί αποφάσισαν, ζήτω η Ιταλία.

Εγώ παραιτήθηκα. Σοβαρά, όχι για καπρίτσιο. Το είχα πει και το έκανα.

Συνήθως κανείς αφήνει το προεδρικό μέγαρο επειδή χάνει την εμπιστοσύνη της κυβέρνησης. Εμείς όχι. Εμείς είχαμε την εμπιστοσύνη της κυβέρνησης ακόμα και την Τετάρτη, με 170 ψήφους στη Γερουσία. Αλλά η αξιοπρέπεια, η συνοχή, αυτά μετράνε περισσότερο. Σε μια χώρα που οι παραιτήσεις μόνο εξαγγέλλονται, εγώ τις έκανα πραγματικότητα. 

Επιστρέφω ένας απλός πολίτης. Δεν έχω αλεξίπτωτο, δεν έχω θέση στο Κοινοβούλιο, δεν έχω μισθό, δεν έχω ασυλία. Ξεκινώ από το μηδέν, όπως θα έπρεπε να συμβαίνει. Για εμένα η πολιτική εξυπηρετεί τα συμφέροντα της χώρας, όχι τα προσωπικά συμφέροντα.

Σε όποιον αναλάβει μετά από εμένα, τις πιο θερμές ευχές μου για καλή εργασία και όλη την υποστήριξή μου: είμαστε όλοι υπέρ της Ιταλίας, όχι ο ένας κατά του άλλου.

Τις επόμενες ημέρες θα εργάζομαι σε σκληρές διαπραγματεύσεις με τους γιους μου για να εξασφαλίσω την κοινή χρήση του υπογείου του σπιτιού, κάτι πολύ πιο περίπλοκο από την εξασφάλιση της πλειοψηφίας στη Βουλή.

Υπέφερα κλείνοντας τα βιβλία μου χθες το βράδυ, δεν άντεχα, δεν είμαι ρομπότ. Αλλά ξέρω πως κάθε εμπειρία σου διδάσκει πως όλα είναι παροδικά και έρχονται για να φύγουν. Και πως στις στιγμές που ο δρόμος είναι πιο δύσβατος, τότε φαίνονται οι αληθινοί φίλοι, η αληθινή αγάπη.

Στα εκατομμύρια των Ιταλών που θέλουν ένα μέλλον γεμάτο ιδέες και ελπίδα για την χώρα μας, λέω δεν πρέπει ποτέ να κουραστούμε να προσπαθούμε. Υπάρχουν εκατομμύρια φώτα που λάμπουν στην ιταλική νύχτα.

Θα προσπαθήσουμε και πάλι να ενωθούμε. Συνεκτιμώντας τα λάθη που κάναμε αλλά χωρίς να σταματήσουμε να παίρνουμε ρίσκα. Μόνο όσοι κάνουν αλλαγές μπορούν να βοηθήσουν μια όμορφη μα δύσκολη χώρα σαν την Ιταλία.

Είμαστε εκείνοι που καταβάλλουν σοβαρές προσπάθειες. Που όταν χάνουν δεν ρίχνουν το φταίξιμο στους άλλους. Που πιστεύουν ότι το να μισείς είναι λιγότερο χρήσιμο από το να οικοδομείς. Και που όταν, το βράδυ, σκεπάζουν με την κουβέρτα στα παιδιά τους, σκέφτονται ότι, ναι, άξιζε τον κόπο. Θα αξίζει και πάλι τον κόπο, μαζί.

Θα τα ξαναπούμε σύντομα φίλοι μου.

Καληνύχτα από το Ποντασιέβε».