To… τρεις εξαμαρτείν και η ποδοσφαιρική επιλογή Βιτόρια

Δεν θέλουμε να γίνουμε Αγγλία αδέρφια μου. Δεν θέλουμε συναρπαστικά πρωταθλήματα που να μην μπορείς να προβλέψεις τον νικητή και ας λέμε το αντίθετο.

Αλλιώς δεν θα ασχολούμασταν τόσο με την περασμένη αγωνιστική, στην οποία φρόντισαν όλοι οι «μεγάλοι» να στραβοπατήσουν.

Ή καλύτερα για αυτό και τα χαμόγελα που στη 10η στροφή όλα ήταν «κανονικά», όπερ σημαίνει ότι κέρδισαν και οι πέντε πρώτοι στη βαθμολογία.

Εστιάζοντας στην αναμέτρηση της Λαμίας, σε ένα ενδιαφέρον και με καλό ρυθμό κατά διαστήματα παιχνίδι, ο ΠΑΟΚ λίγο έλειψε να την πατήσει για τρίτη διαδοχική φορά τη φετινή σεζόν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.

Άρης, ΟΦΗ, παραλίγο και Λαμία. Εξηγούμαι.

Απέναντι στην ομάδα του Βόκολου οι «ασπρόμαυροι» κατάφεραν να κυριαρχήσουν, όχι γιατί η κατοχή της μπάλας στο πρώτο ημίχρονο ανεβοκατέβαινε το 80%, αλλά γιατί αυτή η κατοχή συνοδευόταν από κυριαρχία στο αμυντικό τρίτο του αντιπάλου, από ευκαιρίες που ήταν αποτέλεσμα οργανωμένων επιθέσεων και από τον έλεγχο του ρυθμού χωρίς να υπάρχει ουσιαστική απειλή.

Κι όμως ο ΠΑΟΚ κατάφερε και την… πάτησε, σχεδόν όπως συνέβη και απέναντι στον Άρη στην Τούμπα, εκεί όπου και πάλι ήταν καλύτερος από τον αντίπαλο του και βάσει ευκαιριών έπρεπε να έχει προηγηθεί, όπως την πάτησε και κόντρα στον ΟΦΗ, εκεί όπου προηγήθηκε, σπατάλησε ένα σωρό καλές ευκαιρίες να τελειώσει το παιχνίδι και λόγω ατομικών λαθών, έχασε μέσα από τα χέρια του σε ένα δίλεπτο ένα τρίποντο που έμοιαζε τόσο δικό του.

Είναι εμφανές ότι η τελική προσπάθεια, είτε μιλάμε για key passes είτε για την εκτέλεση είναι στοιχεία που πρέπει να δουλευτούν περισσότερο από τους «ασπρόμαυρους» και συγκεκριμένα από τους μεσοεπιθετικούς και τους επιθετικούς τους.

Στις μεγάλες ομάδες όταν η κυριαρχία και η καλή αγωνιστική εικόνα δεν συνοδεύονται από νίκες και βαθμολογική συγκομιδή, τότε οι αγωνιστικές κρίσεις και η εσωστρέφεια που αυτές δημιουργούν, φέρνουν αμφιβολία και στο ίδιο το γκρουπ, όσο δεμένο και σίγουρο για τη δουλειά του και αν είναι.

Στη Λαμία, η ατομική ποιότητα του Ζίβκοβιτς και το φοβερό σουτ με το οποίο έφερε το παιχνίδι στα ίσα, έδιωξε νωρίς το άγχος και σε συνδυασμό με την ενέργεια που ήρθε από τον πάγκο, χάρισαν στον ΠΑΟΚ μία νίκη με ανατροπή που τόσο χρειαζόταν πριν την ιστορική αναμέτρηση στο Μάντσεστερ απέναντι στη Γιουνάιτεντ.

Πέρα από το σημαντικό τρίποντο που τον διατηρεί στη «μάχη» κορυφής, το βασικό για τον ΠΑΟΚ είναι πως απέφυγε το… τρις εξαμαρτείν, δεν έπαθε δηλαδή ό,τι με σχεδόν πανομοιότυπο τρόπο του συνέβη κόντρα στον Άρη και τον ΟΦΗ που έφυγε από το γήπεδο με άδεια χέρια παρότι ήταν καλύτερος από τον αντίπαλό του, έχοντας μοχθήσει πολύ ποδοσφαιρικά στο γήπεδο για αυτή την κυριαρχία.

Είναι βέβαιο ότι η ομάδα του Λουτσέσκου πρέπει να σκοράρει με μεγαλύτερη ευκολία και η λύση σε αυτό το πρόβλημα είναι η ένταξη πολύ περισσότερο των επιθετικών της ομάδας στην αποτελεσματικότητα της προσπάθειας όλου του γκρουπ.

Τα φώτα, ωστόσο, της αγωνιστικής ήταν στραμμένα στον Βόλο. Η «πρώτη» του Βιτόρια έριξε αρκετή… χρυσόσκονη στην αναμέτρηση, στην ελπίδα των φίλων του Παναθηναϊκού εκτός από τη νίκη να υπάρξει καλύτερη αγωνιστική εικόνα. Χθες.

Διαφωνώ πλήρως με την ικανοποίηση της παραπάνω ανάγκης από τον Τύπο, δηλαδή με τις… υπερβολές στην αγωνιστική ανάλυση της δουλειάς ενός προπονητή που πρόλαβε να κάνει τρεις προπονήσεις με τους νέους του παίκτες και δεν ξέρει καλά καλά ακόμα τα ονόματά τους.

Ο Βιτόρια παρέταξε τη θεωρητικά καλύτερη δυνατή ενδεκάδα ή καλύτερα αυτή με το μικρότερο ρίσκο, ειδικά στη φάση που ο ίδιος χρειάζεται λίγο χρόνο για να μάθει από πρώτο χέρι και όχι από βίντεο το πλούσιο είναι η αλήθεια υλικό που έχει στη διάθεσή του.

Όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα στις αλλαγές προπονητών, η εικόνα του Παναθηναϊκού ήταν βελτιωμένη και σε συνδυασμό με την τελική επικράτηση, το ντεμπούτο του Πορτογάλου είναι θετικό.

Σίγουρα όμως ασφαλέστερη κρίση αν όντως ο Βιτόρια βελτίωσε τον Παναθηναϊκό και πώς το κατάφερε αυτό, θα μπορούμε να κάνουμε αρκετές εβδομάδες αργότερα και όχι πάνω στην ελπίδα που φέρνει πάντα μία αλλαγή.

Στα δικά μου μάτια ο Πορτογάλος, εντελώς θεωρητικά και πριν την κρίση της δουλειάς του στο χορτάρι, είναι μία ποδοσφαιρική επιλογή, η οποία δυστυχώς καλείται να πετύχει σε ένα, με βάση αυτά που ξέρουμε μέχρι σήμερα, όχι και τόσο ποδοσφαιρικό περιβάλλον.

Αυτό είναι το μεγαλύτερο στοίχημα που καλείται να πετύχει ο Βιτόρια, ο οποίος σίγουρα πρέπει να δείξει στην πράξη ακόμα περισσότερα χαρίσματα από αυτά ενός καλού εντός των τεσσάρων γραμμών προπονητή.

Αυτό είναι άλλωστε το ζητούμενο σχεδόν σε όλες τις ελληνικές ομάδες, στις οποίες δυστυχώς η ποδοσφαιρική λογική δεν περισσεύει.